Happy New York!

Lange rijen voor elke kassa, overvolle metrowagons, drukke kroegen met vrouwen die “a la Sex & the City” cosmopolitans bestellen, frontale botsingen tussen voetgangers omdat mensen druk om zich heen kijken en vergeten op te letten dat ze niet in de weg lopen. December is gekkenhuis in New York. Toeristen komen massaal deze kant op om hier Kerst en Oud & Nieuw te vieren. Het is de drukste maand van het jaar, drukker dan juli of augustus. De stad wordt totaal overgenomen. Als echte New Yorker vermijd je deze drukte het liefst. Het is dan ook niet gek dat veel New Yorkers de stad ontvluchten. Om in januari terug te keren naar volle rust. De stad is onherkenbaar leeg in de eerste maand van het jaar. Iedereen is vertrokken. Langzaam keert het dagelijkse ritme van de stad weer terug. Gelukkig Nieuwjaar!

Zo voelt het eigenlijk ook als ik bezoek krijg hier in New York. En ik heb het geluk dat door het jaar heen bijna al mijn vrienden en familie de moeite hebben genomen me op te komen zoeken. Het was een druk jaar. Gezellig om iedereen weer even gezien te hebben, een knuffel te kunnen geven, verhalen uit te wisselen en mijn New York te laten zien. Mijn broertje was dit jaar de laatste bezoeker en moest daarvoor de decemberdrukte trotseren. Hij kwam gelukkig niet voor New York, waar hij al meerdere keren is geweest, hij kwam voor mij, omdat hij me al een jaar niet had gezien. We hebben mijn 1-jarig jubileum in New York goed gevierd.

Het is wel elke keer weer even wennen als er bezoek komt. Je huis wordt totaal overgenomen, net als je dagelijkse leven en je slaapritme. Steevast valt het bezoek de eerste avond om 10 uur in slaap. Waarna ik mezelf een paar uur in stilte moet vermaken (het enige nadeel van een studio appartement). Om vervolgens, en ik kan mijn klok er bijna op gelijk zetten, om 4-5 uur ’s ochtends gewekt te worden door iemand die naar de wc gaat. Jetlag, er is nog niemand aan ontsnapt. Ik helaas ook niet, want als ik bezoek heb, jetlag ik gewoon lekker mee.

Overdag speel ik tour guide. Het resultaat: ontelbaar veel foto’s van het vrijheidsbeeld, van Manhattan vanaf de ferry, van het overbelichte Time Square en van mezelf met een cup cake; met zon, met regen, met sneeuw; de ene keer met zonnebril en een rokje, de volgende met winterjas en een muts; soms lachend, soms met dichte ogen, soms in beschonken toestand, afhankelijk van het bezoek. Ik kan de toer die ik met mijn bezoekers afleg inmiddels dromen. Mijn verhalen erbij worden ook niet origineler. “Grand Central bestaat dit jaar 100 jaar.” Oja? Ja, nog steeds. Vanaf januari ben ik echter van deze zin verlost. Om deze te vervangen door: “Vorig jaar hebben we het 100-jarige bestaan van Grand Central gevierd.” Het geeft niet, ik doe het met plezier, ik vind het leuk om de enthousiaste gezichten te zien en de oeh’s en ah’s in ontvangst te nemen. Al wordt Miss Liberty elke keer een tikkeltje lelijker in mijn beleving. Misschien wordt zij ook een dagje ouder.

Het is intensief om twee weken lang iemand in je huis te hebben wonen. Om elke dag iets nieuws en leuks te moeten bedenken, om je aan te passen aan het ritme van de ander, de wensen van de ander, je eigen dingen even opzij te moeten zetten. Het is dan ook elke keer ook weer even genieten als ik mijn huis weer terug heb, als ik niet meer in de rij hoef te staan voor mijn eigen badkamer, als er niet overal kleren en schoenen en oorbellen en haarproducten liggen, als ik weer overdwars in mijn bed kan liggen. Zelfs als het mijn eigen broertje is die vertrekt. De rust keert weer terug. Langzaam pak ik mijn dagelijkse leventje weer op. Lekker.

Ik schrik wakker. Het is vier uur ’s nachts. Het is nog donker. Ik staar naar het plafond. Ik hoor al snel de vertrouwde geluiden van de stad. Een politiesirene in de verte. Het geluid van een zwerver die door de afvalcontainers graait op zoek naar lege blikjes die hij kan inwisselen voor wat kleingeld. Het is nooit stil in New York. Deze stad heeft 24 uur per dag, 365 dagen per jaar last van jetlag. Als ik mijn hoofd draai besef ik dat er niemand naast me ligt te snurken of op zijn iPhone aan het spelen is. Ik ben helemaal alleen in mijn appartement. Ook dat is altijd weer even wennen, als het bezoek is vertrokken. Het is misschien nooit stil in New York, maar het is soms wel leeg.

To all my friends, family and readers: a Happy New Year!!! Ik hoop jullie allemaal weer even te kunnen zien in 2014. In New York zijn jullie in ieder geval altijd welkom!