Big Apple Miracle

Er zijn een paar dingen die elke Nederlander in New York ongewild zal meemaken. Een bijna dood ervaring in een New Yorkse taxi, hondenpoep aan zijn schoen en de diefstal van portemonnee of telefoon. Ik ben een van die gelukkige Nederlanders die ze alle drie kan afstrepen. En dat binnen acht maanden. Been there, done that! Sterker nog, ik ben zo gelukkig dat ik mijn telefoon zelfs al twee keer ben verloren in deze stad. Het ging beide keren om dezelfde iPhone. Dat is dan wel weer uniek.

Het is een mooie zomeravond en ik loop over Union Square, op weg naar de bioscoop waar ik heb afgesproken om een filmpje te gaan kijken. Ik kijk op mijn Google Maps waar ik precies moet zijn. Precies op dat moment rent een lange donkere jongen voorbij en grist de telefoon uit mijn handen. Twee seconden sta ik geschokt aan de grond genageld. Dan ren ik als een malle achter hem aan: “Stop him, he stole my phone!” Union Square is een van de drukste punten in New York. Genoeg mensen om me heen die getuige zijn van dit drama en me een helpende hand kunnen toesteken. Terwijl ik als een malle schreeuwend en zwaaiend met mijn armen achter de dief aanren, kijk ik om me heen of ik iemand in beweging zie komen. Toeristen, New Yorkers, mannen, vrouwen, allemaal bekijken ze het tafereel geamuseerd terwijl ze zelf relaxt op hun bankjes blijven zitten. Ik besef ineens dat ík meer een bezienswaardigheid ben geworden dan de man die er met mijn telefoon vandoor gaat. Waar zijn die galante New Yorkse ridders op wit paard die de dief achterna snellen om de jonkvrouw van Union Square te redden? De dief steekt gehaast de straat over terwijl auto’s hem toeterend voorbij razen. Ik staak de achtervolging. Ik hou van mijn iPhone. Ik hou nog meer van mijn eigen leven. Terwijl ik me gefrustreerd omdraai, zie ik nog net hoe iemand een filmpje maakt met zijn eigen mobiel. Fijn, ik kan mezelf vanavond terugzien op YouTube.

Teleurgesteld in New York, in New Yorkse mannen in het bijzonder, keer ik huiswaarts om alles te blokkeren. En dan geschiedt het kleine wonder. Thuisgekomen open ik mijn inbox en zie een mailtje van een Nederlandse vriendin. Onderwerp: JE TELEFOON IS GERED! Ik knipper met mijn ogen, ik kan het bijna niet geloven. Wat blijkt, New Yorkse ridders bestaan toch. Een man is achter de dader aangerend en heeft mijn telefoon van de dief weten terug te pakken. Daarna heeft hij mij als een echte detective weten op te sporen door nummers in mijn telefoon te bellen (voor iedereen in Nederland die midden in de nacht een telefoontje heeft ontvangen, mijn excuses). En zo komt het, dat ik een maand later, nog steeds in het bezit ben van dezelfde telefoon. Hoe fantastisch is dat?!

De tweede keer is helaas een veel minder romantisch verhaal en voornamelijk te wijten aan mijn eigen domheid. In een zoektocht naar het juiste formaat enveloppen heb ik mijn telefoon op een winkelschap laten liggen. De eerlijke vinder heeft hem braaf afgegeven aan de kassajuffrouw. “You’re a lucky girl. You should be more careful. This is New York!”

This is New York, hoe vaak heb ik dit dreigement nu al niet gehoord sinds ik hier woon? New Yorkers lijken een erg lage dunk te hebben van hun eigen stad. Ik weet het niet, deze stad is zo slecht nog niet. Waar anders kunt u zulke opmerkelijke taferelen meemaken als in New York? Nergens anders heb ik een zakenman in de metro zien zitten met een aktetas in zijn hand en een watermeloen zo groot als een herdershond op schoot zonder dat iemand raar opkijkt. Nergens anders heb ik het publiek zo enthousiast zien klappen en fluiten aan het einde van een Hollywoodfilm omdat Amerika weer eens is gered van de ondergang. Nergens anders heb ik een getatoeëerde bodybuilder zelfverzekerd over straat zien lopen met een poedel aan zijn zijde om hem af te zetten bij de doggy gym. Deze stad mag dan crimineel gevaarlijk zijn en tientallen dieven herbergen, ik kan er mee leven. Het heeft mijn hartje gestolen.