Eat my dust!

Ik verleg graag mijn grenzen. Niet alleen in letterlijke zin, door naar New York te verhuizen, maar ook door mezelf nieuwe uitdagende doelen te stellen. Het zal je verbazen wat je allemaal kan bereiken zolang je er maar honderd procent voor gaat. Niets is onmogelijk! Het lopen van een halve marathon was een van die doelen die ik mezelf heb gesteld toen ik hierheen verhuisde, en ik moet toegeven, dat was zelfs voor mijn doen behoorlijk ambitieus. Nog maar vijf jaar geleden was ik totaal uitgeput na 5 km rennen. Voordat ik vertrok vanuit Amsterdam heb ik verschillende runs gelopen van 10 km, maar dat was toch echt mijn max. En nu moest ik in zes weken tijd (midden in de winter!) mezelf klaarstomen voor een halve marathon (21km, oftewel 13,1 mijl). Waar ben ik aan begonnen?

U kunt zich dus voorstellen dat ik vandaag met knikkende knietjes aan de start verscheen. De dag was al slecht begonnen, toen ik vanmorgen in alle haast een etiketje uit mijn wedstrijdshirt probeerde te knippen en ik er bij de start achter kwam dat mijn shirt tevens een mooi kijkgat rijker was; heb ik weer. Gelukkig niet zo erg als vorige week, toen ik een conferentie bezocht en pas bij het uittrekken van mijn jas opmerkte dat ik mijn trui binnenste buiten droeg, of eigenlijk merkte de mevrouw van de garderobe dit allervriendelijkst op. Hmm, slecht voorteken.

Wonder boven wonder vielen de eerste kilometers me enorm mee. Reuze handig, in Nederland heb ik het nog nooit gezien maar hier lopen pacekeepers mee tijdens de race. Deze pacekeeper houdt een bordje omhoog met een streeftijd en geeft aan in welk tempo (pace) je moet lopen om die streeftijd te halen. Ik volgde trouw mijn pacekeeper maar zij liep voor mijn gevoel zo langzaam dat ik haar na enkele minuten hard voorbij ben gerend. Het zonnetje scheen, alles liep perfect inclusief mijzelf. De eerste 7 mijl vlogen, euh rende voorbij. Dit had ik ook op mijn sloffen kunnen doen, dacht ik nog bij mezelf.

En toen, na ongeveer 9 mijl, kreeg ik het ineens heel zwaar. De zon was verdwenen, we kregen daarvoor in de plaats ijzige tegenwind, en mijn benen wilden eigenlijk niet meer. Lopen, hardlopen, lopen, hardlopen, ik overwoog even om er helemaal mee te stoppen, maar aangezien de kortste route terug naar huis toch via de finish was, leek dit geen logische optie. Vanaf het bordje 10 mijl heb ik mezelf weer opgepept, kom op, nog maar een paar mijl en dan hoef je noooooit meer in je leven te hardlopen! Hmm, ik heb een deja vu, volgens mij heb ik mezelf die belofte al ooit eerder gedaan..

Ik begrijp dat het logisch is, want een kilometer is korter, maar de afstandbordjes leken vandaag echt mijlenver weg (haha). Sorry flauw grapje, maar het bedenken van zulke flauwe grapjes was een prima afleiding tijdens het rennen, vooral tussen bordje 10 en 11 mijl. Elke flauwe grap is een moment niet denken aan je zere benen of de vermoeidheid. En zonder dat u het weet, heeft u me ook een beetje vooruit geholpen vandaag. Deze blog heb ik namelijk in mijn hoofd geschreven tussen bordje 11 en 12. Dank daarvoor. De laatste mijl, naar bordje nummer 13, die is altijd het zwaarst. De finish lijkt nooit in zicht te komen, het rennen duurt oneindig. De laatste mijl heb ik in een soort roes gelopen, de overlevingsmodus noem ik het. Ik wist niet of ik het ging volhouden, maar ik wilde ook niet op het laatste moment opgeven. Nu bent u natuurlijk nieuwsgierig naar de afloop (ik zal u de flauwe woordgrapjes deze keer besparen)

Dames en heren, I made it! Ik heb hem uitgelopen, en ik leef nog. Ik was iets langzamer dan mijn streeftijd maar sneller dan mijn trainingstijd, dus een persoonlijk record en supertrots! Eat my dust, woe-ha! Hoe is het nu met me? Mijn voeten zitten onder de blaren, mijn spieren zijn verzuurd dus morgen naar verwachting flinke spierpijn, ik ben uitgeput en kruip zo nog even een uurtje mijn bed in, en eerlijk gezegd denk ik dat het laatste stukje lopen van de subway naar mijn huis nog het zwaarst was. But I’m still alive and kicking! So, what’s next, de New York marathon misschien..?