Going Dutch

“I’ll have the Asian salad. Maar zonder de oranges; is deze salade glutenvrij; oh kan ik garnalen krijgen in plaats van kip; en zitten er noten in; kunt u dat even navragen bij de chef, want daar ben ik allergisch voor; in plaats van de ginger dressing graag gewoon vinegar dressing; en oja, the dressing on the side please.” Mijn Amerikaanse vriendin en ik gaan een hapje eten. Ik bestel steak met frites. Gewoon zoals het op de kaart staat, alstublieft. Uiteraard nemen we er ook een glas rode wijn bij, eentje maar, want in een glas wijn zitten 150 calorieën, iets wat ik nooit heb geweten tot ik naar New York verhuisde.

Mijn vriendin is een typische New Yorkse powervrouw. Ze draagt een mouwloos jurkje met een zwarte blazer en bezit een veels te dure en te grote handtas. Het gaat heel goed met haar carrière, ze heeft laatst nog promotie gemaakt inclusief salarisverhoging. Ze sport elke ochtend om 6 uur in de sportschool voordat ze naar het werk gaat en heeft dus geen grammetje vet, ook al is ze zelf nogal ontevreden over haar heupen (veels te dik). Op zaterdag gaat ze naar de salon voor een pedicure en manicure. En elke zondag gaat ze brunchen met vriendinnen.

Het enige wat ze niet heeft, is een man. Gelukkig is ze niet veeleisend, ze wil slechts een leuke lieve man, die net als haar ambitieus is, het liefst werkzaam als advocaat of bankier, met een goed salaris, woonachtig op Manhattan (in ieder geval niet uit Harlem, Queens of the Bronx), hij moet 1.70-1.85 meter lang zijn, bij voorkeur bruin haar, blauwe ogen hebben, hij moet sportief zijn, een six pack hebben, boxershorts dragen, sociaal zijn, niet te verlegen, een goede relatie met zijn moeder hebben (dat zegt veel over een man), niet lachen om zijn eigen grapjes, Christelijk zijn opgevoed, kinderen willen (op korte termijn), de deur voor haar open houden, de rekening betalen, haar minstens drie keer per week een half uur bellen, hij mag niet praten met de mond vol, niet Game of Thrones kijken, niet verwachten dat ze hem gaat pijpen, en hij moet haar vooral bellen na een eerste date. Dat laatste gaat nog wel eens mis.

En dat is pijnlijk, want ze wordt al oud, zo zegt ze zelf. Ze is nu 26, bijna 27, en merkt al dat ze niet meer elk weekend wil uitgaan, want tja, ze is nu eenmaal van die leeftijd dat ze in het weekend ook nog andere dingen te doen heeft: boodschappen, huis schoonmaken, boek lezen. Dus om 12 uur is het mooi geweest, dan moet ze toch echt naar bed. En waar kom je dan nog een leuke man tegen?

Simpel: internet! Ze probeert elk weekend een koffiedate in te plannen met iemand die ze via een datingsite heeft ontmoet, dan moet ze vanzelf toch een keer een leuke man tegenkomen. Het is een vriendin van een vriendin van een vriendin immers ook gelukt. Die heeft de liefde van haar leven gevonden op internet en is inmiddels gelukkig getrouwd met twee kinderen, een jongetje en een meisje. Althans zo gaat het verhaal. Ideaal, dat past ook precies binnen haar schema. Want ze wil op haar 28^ste trouwen en nog voor haar 30^e een eerste kind hebben, die hoogstwaarschijnlijk zal worden opgevoed door de nanny.

En als die ideale man dan toch komt, dan mag hij haar vooral niet ten huwelijk vragen met een verlovingsring. Dat kan de geëmancipeerde vrouw van tegenwoordig echt niet meer accepteren. Wij, vrouwen, zijn immers geen eigendom van de man en een ring is een typisch symbool van bezit. Dat verzint ze niet zelf, er is een hele vrouwenbeweging in Amerika met eigen website (!) die haarfijn uitlegt dat verlovingsringen uit de tijd zijn. Of ik eigenlijk al een man heb? Euhm nee. Ze schudt haar hoofd: “Just what New York needs, another single woman in her thirties.” No offense, maar ze hoopt toch te voorkomen dat ze wordt zoals ik. Oh? Oke..

Na het eten nemen we buiten afscheid. Ze moet op tijd naar huis, want morgen moet ze weer werken. Terwijl ik op mijn telefoon kijk waar het dichtstbijzijnde metrostation is, houdt zij een taxi aan. Ze woont immers vijf blocks van het restaurant en dat is niet te lopen op haar Manolo Blahniks. Ik zie haar wegrijden, de vrouw die alles heeft, die the New York dream leeft. En terwijl ik haar taxi nakijk, ben ik opgelucht dat ik gewoon lekker Hollands kan zijn. Ik bel een Nederlandse vriendin of ze zin heeft om nog even een biertje te gaan doen. Eentje met minimaal 120 calorieën. In een bar met veel on-Christelijke, Game of Thrones kijkende blonde mannen, die niet te vaak met hun moeder bellen. Wij betalen zelf onze drankjes wel.