Me, Myself And New York

New York is food & fashion, glitter & glamour, sex & the city! Nu zie ik dagelijks een hele hoop stad, maar waar is die sex? Waar zijn alle leuke New Yorkse mannen? Ouders, vrienden van mijn ouders en iedereen uit de leeftijdscategorie van mijn ouders, wees gewaarschuwd, dek uw oren, sluit uw ogen, deze blog kan schokkend materiaal bevatten dat niet geschikt is voor kijkers van uw leeftijd. Doorlezen is geheel op eigen risico.

New York is dé stad voor singles. Het is doodnormaal om een table for one te vragen (al kom ik nog altijd gewapend met een tijdschriftje onder mijn arm, zodat ik niet de hele tijd ongemakkelijk om me heen hoef te kijken) en naar de film gaan kan hier ook prima alleen. Hoeft u ook niet uw popcorn te delen. De laatste keer dat ik naar de film ging, viel het me ineens op dat de zaal vol zat met singles. Geen stelletje te bekennen. Dat is toch wel extreem. Hoe is het mogelijk dat in deze wereldstad waar alle culturen, soorten, maten mensen bij elkaar komen, het makkelijker is om solo te gaan dan een afspraakje te regelen?

Ik heb een vriendin, who shall remain nameless, die elke keer als ze New York bezoekt met een tas vol telefoonnummers huiswaarts keert. Gaat ze rennen in Central Park komt een leuke gebruinde spierbundel naast haar rennen en om haar telefoonnummer vragen; wil een man dezelfde taxi aanhouden als zij, dan houdt hij de deur voor haar open en vraagt haar mee uit zoals dat normaal alleen in romantische komedies gebeurt, en zelfs in het vliegtuig op weg naar Nederland ontmoet ze een Griekse god die toevallig in de stoel naast haar zit en die haar de hemel in prijst.

Mij overkomen dat soort dingen nooit; zij is het type Titanic, ik meer het type Bridget Jones. Als ik ga vliegen zit ik altijd naast dikke kalende mannen die de avond daarvoor teveel knoflook hebben gegeten. Als ik ga rennen in het park, loop ik hijgend, zwetend en met een rood tomatenhoofd alle mooie mannen mis. Als ik per ongeluk een kopje koffie over iemand heen gooi dan krijg ik een hoop gevloek én zijn telefoonnummer, maar alleen zodat ik de kosten van de dry cleaners kan betalen.

Gelukkig hebben ze daar in Amerika een oplossing voor: internetdaten! Op internet kunt u ten minste rustig de leukste foto van uzelf uitzoeken en alleen maar positieve eigenschappen van uzelf opsommen. Iedereen is leuk op internet. Ik geloof zelf niet zo in online liefde (I’m an oldfashioned girl) maar mijn vriendinnen hebben me overgehaald om eens een poging te wagen (wat als alle leuke mannen straks op zijn, ga je dan een kat nemen?) Vooruit, baat het niet dan schaadt het niet, toch?

Mijn profiel:

MissZofia

I’m a Dutch girl that moved to New York in December. Loving the city and meeting new people. Originally from Amsterdam. I think life is a big adventure and you get to decide where this adventure takes you. So here I am!

The six things I could never do without:

                            1. my friends and family!

                            2. new adventures

                            3. traveling & exploring other countries

                            4. good food and wine

                            5. chocolate

                            6. you maybe?

Keurig, niet té wanhopig, niet teveel prijsgeven, beetje speels. Ik ben zeer tevreden met mezelf, althans met de zelf die ik net heb gecreëerd op internet. En nog terwijl ik mijn profiel aan het opstellen ben, stromen de reacties binnen.

De reacties:

Selflesslvr: I love your smile. I’m a foreplay kind of guy. Wanna play? I’ll show you mine if you show me yours.

Mijn reactie: I’m an afterplay kind of girl. See ya!

Dominant2U: What’s the difference between pain & pleasure?

Mijn reactie: Fun & no fun?

Christian_Grey: I’ll be as honest as I can. I’m married and I’m looking for some fun. So, I am a bit bored and tired of the same routine. Anyone who has been in my shoes will understand. I want to keep things simple. Something free. And enjoy every time as much as we can.

Mijn reactie: Interesting offer. I hope your wife doesn’t have a fake online profile. Hi honey..

Oke, ik had duidelijk ongelijk. Deze stad barst van de seks. En vergeleken met deze hitsige New Yorkers lijk ik de heilige maagd Maria met een kuisheidsgordel. Misschien toch niet helemaal mijn ding, dat internetdaten (ik hoor in gedachten mijn ouders opgelucht adem halen). Het kan altijd erger. Ik hoorde van een andere Nederlandse New Yorker dat ze via een datingsite foto’s toegestuurd kreeg van een aantrekkelijk jongen. Foto 1 met ontbloot bovenlijf en een handdoekje om zijn middel. De jongen leek verder veelbelovend, leuk profiel, leuk hoofd. Op de vraag of hij geïnteresseerd was in een kopje koffie, kreeg ze foto 2.. zonder handdoekje.

Nieuwsgierig of ik ook nog leuke mannen heb gevonden? Houd deze blog goed in de gaten. Wordt vervolgd!

“Amerikanen zijn wel een beetje nep.” Ik hoor het vaak van bezoek uit Nederland. Wij Nederlanders zijn verleerd hoe we beleefd moeten zijn. Sterker nog, we zijn het zo erg verleerd dat we Amerikanen die wel beleefd en behulpzaam zijn uiterst wantrouwen. Ik heb dan ook al meerdere keren aan bezoekers moeten uitleggen, maak je geen zorgen, ze nemen je niet in de maling. Het is de cultuur hier om goede service te leveren. Om te onthouden wie wat heeft besteld. Om wijn te komen bijschenken zodra je glas (bijna) leeg is. Om je stoel aan te schuiven als je gaat zitten. Ze menen het echt. Ze faken niets. Heerlijk toch? Eigenlijk jammer, dat in het land van fake reality-tv, fake politics en fake boobies mensen oprecht aardiger voor elkaar zijn dan in ons down to earth, it’s all in the name, Nederland. Ik kan er persoonlijk erg van genieten, goede service. Mag ik in Amsterdam blij zijn als ze niet vergeten mijn bestelling door te geven aan de keuken, in New York schieten ze al in de stress als mijn glas water leeg is.

Ander voorbeeld. Haalt u een koffie bij Starbucks dan hoeft u geen nummertje te trekken zoals bij de slager of de bakker. Hier schrijven ze uw naam op de beker. Dan voelt het toch een beetje alsof ze dat kopje koffie speciaal voor jou hebben gezet. Die namen kunnen overigens wel problemen opleveren, want ze zijn in New York niet bepaald gewend aan onze oer-Hollandse klanken. Elke Nederlander heeft daarom een Amerikaanse alter ego: Jolijn wordt Julia, Marieke heet hier Mary en Anneke bestelt haar koffie als Ann. Mijn Amerikaanse alter ego stelt zichzelf voor als Sofia.

Uiteraard heb ik geprobeerd mijn Chai Tea te bestellen als Zosia. In Nederland kan ook niemand mijn naam spellen of uitspreken, dus wat is het verschil? Als gevolg heb ik de gekste dingen voorbij zien komen. Dosija (lijkt er niet eens op?), Sushi (blijkbaar had de medewerkster honger?) en tot slot, en voor mij tevens de druppel, Joshua (do I look like a guy??) Toen ik de volgende keer voor de grap zei, “My name is Bond, James Bond”, werd er echter niet om gelachen. Het donkere meisje achter de kassa bleef me met dezelfde dode verveelde blik aankijken als daarvoor, zonder ook maar een spier te vertrekken. “That will be $4,95.” Euhm, zou ze doorhebben dat het als grapje is bedoeld? Blijkbaar kunnen de werknemers zelf ook een shot cafeïne gebruiken in deze drukke ochtendspits. “Chai Tea for James?”

Service komt trouwens niet goedkoop. “Wat?! Fooi 20%??” Ook dit valt niet altijd goed bij de Nederlandse bezoeker. Het is natuurlijk even schrikken als er bovenop de rekening nog tax (btw) wordt berekend en dat u daar weer bovenop ook nog eens vijftien tot twintig procent fooi moet geven. Vooral Nederlanders hebben het hier even moeilijk mee. Ik probeer telkens zo goed mogelijk uit te leggen dat het salaris van de werknemers grotendeels bestaat uit de fooien die zij verdienen. En niet alleen het salaris van de ober maar ook die van het keukenpersoneel, de afwashulp en de waterbijschenker (ja dat is hier een heus beroep). En om het nog ingewikkelder te maken, ook de barman, de taxichauffeur en zelfs de kapper behoort u van fooi te voorzien.

De kapper, hoor ik u denken? Ja, om heel eerlijk te zijn zag ik die zelf ook niet aankomen. De eerste keer was ik op weg naar Central Park om te hardlopen, en liep ik in mijn joggingbroek en sweatshirt de kapsalon binnen om te informeren of ze vandaag nog een gaatje voor me hadden. Vijf minuten later zat ik in de kappersstoel. Gelukkig had ik wat kleingeld in mijn broekzak zitten. Maja, dan kom je bij de kassa en dan hangt er een bordje “Tip is not included”. Oeps. Onervaren als ik ben, vraag ik voorzichtig: I leave the tip with you? De vrouw die afrekent wijst naar een rij envelopjes. Aha juist, je stopt de fooi in zo’n klein wit envelopje en dan schrijf je de naam van je kapster erop. Hmm, had ik nou maar beter opgelet toen ze zichzelf aan mij voorstelde, ook onderdeel van de persoonlijke service. Ik stop daarom maar snel vijf dollar in het envelopje en geef het blanco terug aan de kassajuffrouw. Ze zullen het zelf wel uitvogelen.. toch?

Maria, dat was haar naam, is tegenwoordig mijn vaste kapper. Ik weet niet of ze ooit haar envelopje heeft gekregen en uit schuldgevoel ben ik daarom haar vaste klant geworden. Ze glimlacht als ik binnenkom, ik ben een van haar favoriete klanten, vertrouwt ze me elke keer toe. Blijkbaar neemt ze me de misser van de eerste ontmoeting niet kwalijk, al zal ik nooit weten of ze me echt favoriet vindt of dat ze alleen aardige dingen zegt vanwege de extra dollar fooi die ik elke knipbeurt in het envelopje stop ter compensatie van de vijf dollar die ze de eerste keer wellicht niet heeft gekregen. Ach ja, Maria is blij, ik ben blij, ze kan gelukkig ook goed knippen. Alleen vraag ik me af en toe af wat haar echte naam is. Madeira, Magdalena, Marjolein? Gelukkig heb ik mijn Hollandse wantrouwen nog niet verloren. Immers, niets is wat het lijkt in Amerika. We zijn allemaal een beetje fake.